Mien Gott He Kann Keen Plattdütsch Mehr

He weer ut School kam’ un he gung To Stadt nah de Studenten He föhl sik wohl bi all de junge Lüüd, de em nich kennten He wull dat Dörp, von dat he keem Am levsten dar verswiegen He harr mit dat, vun wat he keem Nu gunnix mehr to kriegen Blots as he eenmal Ferien kreech Un keem tohus torüch Dar lachten all de Lüüd, he seech Em eenfach in’t Gesich Un sään: “Wat he grad seggt hett, weer As hochdüütsch in’t Gedich” Mien Gott he kann keen Plattdüütsch mehr Un he versteiht uns nich (x2) As he mol inne Krog rinkeem Fung he an to vertellen Vun Kunst un vun gude Benehm Un so de Lüüd to quälen “Wenn du soveel vun Kunst versteihst” Sä Hein, “un vun Benehm Denn kunnst du all de Tied uk meist För uns en Runn utgeben” Dar keek he Hein ganz truri an Un gung ganz eenfach ruut Un all de dar weern, Mann för Mann De lachten sik kaputt Se sään: “Wo hest du dat denn her Dien dösige Gesich?” Mien Gott he kann keen Plattdüütsch mehr Un he versteiht uns nich (x2) As he nu längs de Dörpstraat leep Dä he in Droom versinken Sien Kinnertied föhl he ganz deep He seech de Lüüd em winken He dach: “Wat is de Dag doch schön Un all de Lüüd, de winken” He harr de Kohschiet wull nich sehn De vör em leeg to stinken Dar repen all de Lüüd em to: “Peer in de Schiet nich rin” Un he wunk wedder, weer so froh Un harr de Fööt al bin “Ik segg di nich ‘tritt’, ik segg ‘peer’” Sä een em in’t Gesich Mien Gott he kann keen Plattdüütsch mehr Un he versteiht uns nich (x2) He gung uk mal to Priesskat hen He wull sik amüseern Doch mutst du darvun schon wat kenn Sunst büst al an verleern Dar sä een “achtein” in een Speel He sä: “So ungefähr” Dar sä de anner: “Veer is veel Een Glück, ik heff nich mehr” He kreech keen Snieder in dat Speel Un seech ganz dösi ut Nu weer em dat alweer toveel Un he gung eenfach ruut Dar sä de Kröger: “Lüüd dat weer Dat End vun de Geschich” Mien Gott he kann keen Plattdüütsch mehr Un he versteiht uns nich (x2)