De Moel

Strophe 1 De Puch quarkt int Rohr, de Voß brut’n int Moor, un wit inne Feern schallt Ge-sank. Min Hart stiggt to Höch, ik weet ni, wa’k seeg, de Thran’n löpt de Backen hent lank. De Dag geit to Rau, opt Gras liggt de Dau, de Wulken ann Himmel warn roth. Dat Allens so still, ik weet nich wa’k will, ik glöv, mi is truri to Moth. Stophe 2 Dar achter de Weid, wit oever de Heid dar schimmert ann Himmel aen Moel: dat is mi, as weer ik dar voer de Doer un seet oppen Moelnbarg un spel. De Dag geit to Rau, opt Gras liggt de Dau, de Wulken ann Himmel warn roth. Dat Allens so still, ik weet nich wa’k will, ik glöv, mi is truri to Moth. Strophe 3 Denn seeg dar een rut, un den kenn ik so gut, den seet ik so oft oppen Schot, de Stehen leep un klung, de Mann seet un sung, ann Himmel de Wulken weern roth. De Dag geit to Rau, opt Gras liggt de Dau, de Wulken ann Himmel warn roth. Dat Allens so still, ik weet nich wa’k will, ik glöv, mi is truri to Moth. Strophe 4 Dar weer ik noch kleen un nu bün ik alleen, wer weet, ob de Ol dar noch steit? De Lucht is so luri, - dat Leed is so truri: Gottlof, dat de Moel doch noch geit!