Het Bankje Tussen T Groen

Intro: (x8) Verso 1: Er stond een bank onder de linde op het erf van opa Jan wie ze daar ooit heeft gezet, niemand die dat nog zeggen kan maar ik zat er vele uren bij mijn oma op de schoot zij vertelde over ’t leven en soms ook over de dood. Daar op dat bankje onder ’t lover met de voeten in het zand kreeg ik inzicht ingelepeld, wijsheid uit de eerste hand en zo wist ik al heel spoedig wat je wel en niet mag doen. 'k Leerde zoveel over ’t leven op dat bankje tussen ’t groen. Verso 2: Nadat mijn beide grootjes stierven zou het even wennen zijn maar er was toch nog dat bankje en mijn lieve nicht Katrijn. Ook van haar stak ik veel op wat zij was bijna zeventien, zij heeft mij op speelse wijze vele dingen laten zien. Want over eitjes over bijtjes over stuifmeel en dies meer, over bokken, over geitjes wist zij alles ongeveer en het was haar nooit teveel om het ook even voor te doen. 'k Leerde zoveel over ’t leven op dat bankje tussen ’t groen. Verso 3: Ondanks mijn kennis en er-varing bleef mijn leerzucht nog altijd maar ik vond steeds, tot mijn vreugd’ menig deskundige bereid. In die tijd liet ik dat bankje dus geen avond onbezet en ik heb bij elke sessie heel aandachtig opgelet. Ja, zowel Liesbeth als Marianne, Trees, Sofieke, of Margriet, Isabel, Sara of Hilde, wees gerust 'k vergeet ze niet. Want binnen de ruime grenzen van het heersende fatsoen leerden zij mij ’t leven kennen op dat bankje tussen ’t groen. Verso 4: Het moest er ooit toch eens van komen, 'k heb nu zelf een eigen kroost en al baart het mij soms zorgen: 'k heb toch altijd nog een troost: elkeen van mijn zeven spruiten zal volleerd door ’t leven gaan want wij hebben toch daarbuiten altijd nog dat bankje staan. Zolang er lindebomen groeien en zolang er bankjes zijn zal de wijsheid open bloeien als een geurige jasmijn. Waarom zou 'k het hen verbieden 'k laat ze graag hun “goesting” doen, wat te leren valt, te leren op dat bankje tussen ’t groen.